Dä Pfropfä.



Die Becknschul om Kaulberg drom
muß jedä Stift und Mastä lom;
denn Weiß(s)heit, obä a Vernunft ghörn
wie äs Brot zur Becknzunft.
Und es vertalt der Lehrer Siffel
noch strenga Moß -- Lob oder Rüffel
und trotzdem, wenn mä So bedenkt,
worn alla Bum om Lehrer ghengt.
Für seina Becknstiftn hottä sich
aufgäopfert wie a Vottä und
mancher übämüder Bu hot
vonna auf a Stündla Ruh.
Doch aamol geht die Gutigkeit
für unsern Siffl doch zä weit. -
Läßt do a Stift ganz unväfrorn
im Halbschlof So an „Richting" fohrn. -
Dä Siffl wor örscht wie erschtarrt,
als hättna Sei Gähör gänarrt.
Doch schuldbewußt wörft vo uns jedä
an scheua Blick nauf zän Kathedä.
„Rrraus mit dem Schwein - wer wor die Sau!?
Ich hauna bucklät, grün und blau - -
des werd mä etzet doch zä dumm -
den Kerl - - den breng i longsom um!"
Do schteht halt So a Stiftla auf,
wörft auch an Blick zän Himml nauf,
die Baa hom na bein Laafn gschlottert,
donn hottä vollä Ängstn gschottert:
„He-herr Le-he-rer, ich wills nimmä to,
ich wor ja goä net Schuldig dro,
der is mä --- ohna daß ichs wollt
so mir nix dir nix --- nausgärollt!"
„Sossoo -- nausgfohrn - sollä dä sei
geh heeä - ich hau an „Pfropfä" nei.
Sixt - mit dem Stock, wu jedä kennt, -
glabst mäs? - hom alla Schieß a End!"

Heinrich Beckstein