Dä Pfropfä.
Die Becknschul om Kaulberg drom muß jedä Stift und Mastä lom; denn Weiß(s)heit, obä a Vernunft ghörn wie äs Brot zur Becknzunft. Und es vertalt der Lehrer Siffel noch strenga Moß -- Lob oder Rüffel und trotzdem, wenn mä So bedenkt, worn alla Bum om Lehrer ghengt. Für seina Becknstiftn hottä sich aufgäopfert wie a Vottä und mancher übämüder Bu hot vonna auf a Stündla Ruh. Doch aamol geht die Gutigkeit für unsern Siffl doch zä weit. - Läßt do a Stift ganz unväfrorn im Halbschlof So an „Richting" fohrn. - Dä Siffl wor örscht wie erschtarrt, als hättna Sei Gähör gänarrt. Doch schuldbewußt wörft vo uns jedä an scheua Blick nauf zän Kathedä. „Rrraus mit dem Schwein - wer wor die Sau!? Ich hauna bucklät, grün und blau - - des werd mä etzet doch zä dumm - den Kerl - - den breng i longsom um!" Do schteht halt So a Stiftla auf, wörft auch an Blick zän Himml nauf, die Baa hom na bein Laafn gschlottert, donn hottä vollä Ängstn gschottert: „He-herr Le-he-rer, ich wills nimmä to, ich wor ja goä net Schuldig dro, der is mä --- ohna daß ichs wollt so mir nix dir nix --- nausgärollt!" „Sossoo -- nausgfohrn - sollä dä sei geh heeä - ich hau an „Pfropfä" nei. Sixt - mit dem Stock, wu jedä kennt, - glabst mäs? - hom alla Schieß a End!"
Heinrich Beckstein
|